مخلوط ناهمگن

از مصاحبت طولانی مدت با ادم های جدید که خسته میشم. وحشی میشم :/ و میرم چنگ میزنم به چت و اسکایپ با دوستان قدیمی. نصف اون حرفا هم به مرور خاطرات احمقانه گذشته میگذره و فقط اندکی بحثمون عمیق میشه و حرف میزنیم از چالش های زندگی بعدش دیگه دوباره کی من وقت کنم و کی اون طرف وقت کنه و دوباره سردرگمی و تنهایی فک کردن تاااا یه 15دقیقه  طلایی دیگه که ساعت ها حرف و فکر توش باشه. 
هر دوستی یه سر دنیا منم اینجا این وسط موندم . 
بیرون بازی وایسادم و دارم نگاه میکنم و میدونم که داره اشتباه میکنه حداقل از اینجایی که من وایسادم کاملا مشخصه و موندم سر دوارهی گفتن یا نگفتن بهش. قضیه به من ربطی نداره ولی دانستن یه چیزی که نباید میدونستم داره مسئولیت میاره.