سوخت که سوخت

هفته هام که شلوغه به تهش که میرسه فقط میخوام فرار کنم و برم تو خودم حل بشم. چهارشنبه عصر که میشه گوشی را میندازم یه طرفو خودم میرم منتهی الیه جنوب شرقی خونه یه کنج هست کنار شومینه اونجا میشینم و فک میکنم با خودم حرف میزنم معمولا اون موقع کسی خونه نیس سوخت که سوخت...

از مصاحبت طولانی مدت با ادم های جدید که خسته میشم. وحشی میشم :/ و میرم چنگ میزنم به چت و اسکایپ با دوستان قدیمی. نصف اون حرفا هم به مرور خاطرات احمقانه گذشته میگذره و فقط اندکی بحثمون عمیق میشه و حرف میزنیم از چالش های زندگی بعدش دیگه دوباره کی من وق سوخت که سوخت...

سیاهچاله زمانی جدید ینی البوم جدید میلاد درخشانی... این حجم از نفهمی من در الکترونیک صنعتی نه تقصیر خومه نه تقصیر تمرین ها و نه حتی تقصیر استاد ف عزیز و گوگولی .... تقصیر کی میتونه باشه؟ :/ دیدگاهمون هم داره پخته میشه یا حداقل از خامی در میاد اینا از سوخت که سوخت...

به طرز شگفت انگیزی یه سفر درونی را دارم طی میگنم به لطف سفرهای سختی که طی این ماه برام پیش اومده . به یه سری نتیجه گیری های درونی رسیدم که نوشتن دیجیتالش را به هیچ وجه الان به صلاح نمیدونم و فقط به صورت تلگرافی تو یه سالنامه نوشتم و همه را انباشت کردم فعلا توی مغزم که کنار هم جا بیافته . فکرها و نتیجه گیری های متضاد و مختلف درست مثل قرمه سبزی!! قرمه سبزی یه ترکیب معجزه وار از گوشت و سبزی و لوبیا و سوخت که سوخت...

شب عاشورای 96  مینی بوس صندلی دوم دستان زیر چانه و زل زده به ماه صدای کریمخانه طنین انداز در گوش هایم که میخواند : مستان همه افتاده و ساقی نمانده . یک گل برای باغبان باقی نمانده... مظلوم حسینم مظلوم ح س ی ن م جمع غریبه است و اشنای چندین ساله ای توش نیست .  عاشواری متفاوتی بود . متفاوت. کل شب فقط کریمخانی خواند و خواند و خواند و من از مرور کردم تمام گذرگاه ها و تصمیم های متفاوت زندگیم را مرور کردم سوخت که سوخت...